Czy coraz szybciej zbliża się koniec świata? cz.4

Niebo jest przedmiotem zaciekłych dyskusji i niedorzecznych spekulacji. Jednak prawda przedstawiona w Biblii daleko odbiega od tego, w co wierzy wiele osób.




Czym jest niebo?

• CO MÓWIĄ NIEKTÓRZY:

Na temat nieba i celu jego istnienia powstało wiele różnych poglądów. Na przykład:

1.Sporo osób podających się za chrześcijan zgodziłoby się z definicją podaną w New Catholic Encyclopedia, gdzie czytamy, że niebo to „ostateczny dom dla błogosławionych, którzy umierają w Panu”.

2.Jak wyjaśnia rabin Bentzion Kravitz, judaizm skupia się bardziej na życiu teraźniejszym niż przyszłym. Jednocześnie dodaje, że „w niebie dusza doświadcza przyjemności w najwyższym stopniu — ma większe niż kiedykolwiek wcześniej poczucie bliskości z Bogiem oraz lepsze Jego wyobrażenie”. Przyznaje jednak, że „chociaż wiara w niebo jest elementem wierzeń judaizmu, Tora wspomina o nim bardzo rzadko”.

3.Hinduiści i buddyści wierzą, że w obrębie nieba istnieją liczne duchowe sfery. Jest ono niejako chwilowym przystankiem, po którym człowiek rodzi się ponownie na ziemi albo osiąga nirwanę lub stan oświecenia — stan przewyższający niebo.

4.Inni odrzucają wszelkie poglądy religijne na temat nieba i uważają je za dziecinne wymysły.
Artystyczne wyobrażenie przedstawiające dwóch aniołów, którzy strzegą bramy do nieba
Niebo jest tematem wielu spekulacji.

Co mówi Biblia:

W Piśmie Świętym słowo „niebo” ma więcej niż jedno znaczenie. Na przykład:

• Księga Rodzaju 1:20 opisuje stworzenie ptaków, które „latają nad ziemią po obliczu przestworza niebios”. W tym wypadku słowo „niebiosa” odnosi się do naszej atmosfery, czyli fizycznego nieba.

• Księga Izajasza 13:10 mówi o „gwiazdach niebios oraz ich gwiazdozbiorach” — czyli o tym, co nazwalibyśmy przestrzenią kosmiczną.

• W innym fragmencie Biblii wspomniano o „aniołach w niebie” oraz o tym, że Bóg przebywa „w miejscu swego zamieszkania, w niebiosach” (Mateusza 18:10; 1 Królów 8:30). Zauważ, że określenia „niebo” i „niebiosa” nie zostały tu użyte jedynie w sensie przenośnym, ale opisują rzeczywiste miejsce przebywania.

„Spójrz z nieba i zobacz ze swego wzniosłego miejsca pobytu, świętego i pięknego” (Izajasza 63:15).

 Czy wszyscy dobrzy ludzie idą po śmierci do nieba?

Według Biblii ziemia nie jest tymczasowym domem, w którym jedynie czekamy, by po śmierci wreszcie trafić do nieba. Z Księgi tej jasno wynika, że śmierć nigdy nie była częścią pierwotnego zamierzenia Bożego względem ludzkości. Zastanów się:

Bóg polecił pierwszym ludziom: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię” (Rodzaju 1:28). Zgodnie z Jego zamierzeniem mieli oni żyć na ziemi wiecznie. Śmierć groziła im tylko w wypadku okazania nieposłuszeństwa wobec Boga. Niestety, właśnie tak postąpili (Rodzaju 2:17; 3:6).
Nieposłuszeństwo naszych prarodziców sprowadziło śmierć nie tylko na nich samych, ale też na całe ich potomstwo (Rzymian 5:12). Czy to oznacza, że sytuacja ludzkości jest beznadziejna?
Biblia oznajmia: „Są jednak nowe niebiosa i nowa ziemia, których oczekujemy zgodnie z jego [Boga] obietnicą” (2 Piotra 3:13). Za pośrednictwem swego Królestwa Bóg zrealizuje pierwotne zamierzenie i sprawi, że „śmierci już nie będzie” (Objawienie 21:3, 4). Więcej tutaj .

Co jeszcze Biblia mówi nam o Niebie?

W Piśmie Świętym czytamy: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2,9). A zatem, przekraczając bramę śmierci, wejdziemy w rzeczywistość, której doczesny język nie potrafi adekwatnie opisać. Nie tylko język staje się bezradny wobec wieczności. Równie bezradne jest oko, czyli zdolność widzenia i wyobrażania. A jakby tego było mało, nawet ludzkie serce ze swoimi najsubtelniejszymi intuicjami nie jest w stanie pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy uznają go za swego Ojca i pragną być z Nim na zawsze. Wszelkie obrazowe wizje Nieba zrodziły się w określonym kontekście kulturowym z ludzkiej wyobraźni, a inspirowane były pragnieniem, aby niepojętą i niewyrażalną słowami rzeczywistość zdefiniować pojęciami znanymi. Jednym z takich obrazów jest idea niebiańskiego Jeruzalem. Obraz zawarty w Hbr 12,22-24 ukazuje nam ostateczną realizację eschatologicznych nadziei ludu Bożego, którym będzie wspólnota z Bogiem w gronie aniołów i świętych. To doświadczenie spotkania z Bogiem za pośrednictwem Chrystusa osiągniemy poprzez podróż do świętego miasta Bożego, rozumianego oczywiście w sensie nadprzyrodzonym. Według Apokalipsy ta Nowa Jerozolima oświetlona będzie chwałą i obecnością Boga. Przygotowane przez Niego dla ludzi święte miasto Jeruzalem będzie miało w swoim centrum samego Boga i Baranka (Chrystusa). W miejscu, w którym panuje pełna wspólnota między Bogiem a ludźmi, nie potrzeba więcej świątyń zbudowanych przez człowieka. On jest bowiem „wszystkim we wszystkich”, Jego obecność wypełni całe miasto i wszystkie serca. Cała niebiańska Jerozolima będzie pełnić rolę dawnej świątyni jerozolimskiej, stanowiąc centrum czczenia niczym nieprzysłoniętego Boga. Przebywanie z Barankiem w niebiańskiej Jerozolimie oznacza także współkrólowanie z Bogiem w pełni szczęścia i ze świadomością, że nic już nie może cofnąć odniesionego zwycięstwa. Niebiańska Jerozolima jest niebiańską i wieczną ojczyzną dla chrześcijan, którzy życie na ziemi powinni traktować jako permanentny stan pielgrzymowania do tego świętego miasta.

Warunkiem pójścia do Nieba jest nawrócenie .