Nawrócenie/Upamiętanie
Nikt nie jest zwolniony z obowiązku upamiętania się - każdy musi upamiętać się. Nie można tego odwlekać. Pan Jezus powiedział: „Jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy podobnie poginiecie".
Co miał na myśli, mówiąc „poginiecie"? To, że ostateczny sąd Boży spadnie na tych, którzy się nie upamiętają.
CZYM JEST UPAMIĘTANIE SIĘ?
Dwie rzeczy wskazują na to, że upamiętanie się jest wewnętrzną przemianą umysłu i serca, a nie tylko żalem za grzechy bądź poprawą postępowania. Pierwszą z nich jest sam termin „upamiętać się" [(gr. metanoeo) stąd nazwa mojego bloga Prawdziwa Metanoia], złożony z dwóch członów: meta oraz noeo. Drugi człon (noeo) odnosi się do umysłu oraz myślenia, postrzegania, skłonności i zamierzeń człowieka. Z kolei pierwszy człon (meta) oznacza ruch lub przemianę. Analiza przykładów użycia tego przedrostka prowadzi do wniosku, że podstawowe znaczenie greckiego terminu metanoeo („upamiętać się") to doświadczyć przemiany sposobu myślenia.
Na takie znaczenie terminu „upamiętać się" wskazuje także ewangeliczny opis relacji pomiędzy upamiętaniem się, a postępowaniem: „Wydawajcie więc owoce godne upamiętania" (Łk 3:8). Po tym wezwaniu podane są przykłady tych owoców: „Kto ma dwie suknie, niechaj da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech uczyni podobnie" (Łk 3:11). Oznacza to, że upamiętanie zachodzi w naszym wnętrzu. Kiedy taka przemiana następuje, wówczas pojawiają się owoce w postaci odmienionego postępowania. Upamiętanie to nie są nowe uczynki, lecz wewnętrzna przemiana, której owocami są nowe uczynki. Pan Jezus żąda, abyśmy doświadczyli tej wewnętrznej przemiany.
UPAMIĘTANIE SIĘ POTRZEBĄ KAŻDEGO CZŁOWIEKA
Nakaz upamiętania się skierowany jest do każdego człowieka. Pan Jezus wyraził to jasno, kiedy pewni ludzie przynieśli wieści o dwóch tragediach — śmierci niewinnych osób zamordowanych z rozkazu Piłata, oraz zabitych podczas zawalenia się wieży przy Syloe (Łk 13:1-4). Jezus wykorzystał tę okazję, aby ostrzec także i tych, którzy te informacje przekazali: „Jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy tak samo poginiecie" (Łk 13:5). Innymi słowy powiedział, aby nie interpretować tych tragedii w ten sposób, że niektórzy ludzie są grzesznikami i potrzebują upamiętania, inni zaś nie potrzebują go. Każdy człowiek musi się upamiętać. Każdy człowiek musi się narodzić na nowo (J 3:7), a także upamiętać się, ponieważ wszyscy jesteśmy grzesznikami.
Kiedy Pan Jezus powiedział: „Nie przyszedłem wzywać do upamiętania sprawiedliwych, lecz grzesznych" (Łk 5:32), to nie miał na myśli tego, że niektórzy są na tyle dobrzy, że nie potrzebują pokuty. Chodziło tutaj raczej o to, że niektórzy „uważają się" za sprawiedliwych (Łk 18:9), z kolei inni już się upamiętali i uporządkowali swoją relację z Bogiem. Przykładem takiej postawy jest pewien bogaty młodzieniec, który sam chciał się usprawiedliwić (Łk 10:29), a także celnik, który „bił się w pierś swoją, mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu [... ] [i] poszedł usprawiedliwiony do domu swego" (Łk 18:13-14).
Podsumowując:
Jeżeli nie narodzisz się na nowo, nie upamiętasz, nie nawrócisz to nie możesz wejść do Nieba, oraz przeżyjesz życie na ziemi które jest bez Bożego błogosławieństwa. Jeśli nie wejdziesz do Nieba to gdzie spędzisz wieczność?
Co miał na myśli, mówiąc „poginiecie"? To, że ostateczny sąd Boży spadnie na tych, którzy się nie upamiętają.
CZYM JEST UPAMIĘTANIE SIĘ?
Dwie rzeczy wskazują na to, że upamiętanie się jest wewnętrzną przemianą umysłu i serca, a nie tylko żalem za grzechy bądź poprawą postępowania. Pierwszą z nich jest sam termin „upamiętać się" [(gr. metanoeo) stąd nazwa mojego bloga Prawdziwa Metanoia], złożony z dwóch członów: meta oraz noeo. Drugi człon (noeo) odnosi się do umysłu oraz myślenia, postrzegania, skłonności i zamierzeń człowieka. Z kolei pierwszy człon (meta) oznacza ruch lub przemianę. Analiza przykładów użycia tego przedrostka prowadzi do wniosku, że podstawowe znaczenie greckiego terminu metanoeo („upamiętać się") to doświadczyć przemiany sposobu myślenia.
Na takie znaczenie terminu „upamiętać się" wskazuje także ewangeliczny opis relacji pomiędzy upamiętaniem się, a postępowaniem: „Wydawajcie więc owoce godne upamiętania" (Łk 3:8). Po tym wezwaniu podane są przykłady tych owoców: „Kto ma dwie suknie, niechaj da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech uczyni podobnie" (Łk 3:11). Oznacza to, że upamiętanie zachodzi w naszym wnętrzu. Kiedy taka przemiana następuje, wówczas pojawiają się owoce w postaci odmienionego postępowania. Upamiętanie to nie są nowe uczynki, lecz wewnętrzna przemiana, której owocami są nowe uczynki. Pan Jezus żąda, abyśmy doświadczyli tej wewnętrznej przemiany.
UPAMIĘTANIE SIĘ POTRZEBĄ KAŻDEGO CZŁOWIEKA
Nakaz upamiętania się skierowany jest do każdego człowieka. Pan Jezus wyraził to jasno, kiedy pewni ludzie przynieśli wieści o dwóch tragediach — śmierci niewinnych osób zamordowanych z rozkazu Piłata, oraz zabitych podczas zawalenia się wieży przy Syloe (Łk 13:1-4). Jezus wykorzystał tę okazję, aby ostrzec także i tych, którzy te informacje przekazali: „Jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy tak samo poginiecie" (Łk 13:5). Innymi słowy powiedział, aby nie interpretować tych tragedii w ten sposób, że niektórzy ludzie są grzesznikami i potrzebują upamiętania, inni zaś nie potrzebują go. Każdy człowiek musi się upamiętać. Każdy człowiek musi się narodzić na nowo (J 3:7), a także upamiętać się, ponieważ wszyscy jesteśmy grzesznikami.
Kiedy Pan Jezus powiedział: „Nie przyszedłem wzywać do upamiętania sprawiedliwych, lecz grzesznych" (Łk 5:32), to nie miał na myśli tego, że niektórzy są na tyle dobrzy, że nie potrzebują pokuty. Chodziło tutaj raczej o to, że niektórzy „uważają się" za sprawiedliwych (Łk 18:9), z kolei inni już się upamiętali i uporządkowali swoją relację z Bogiem. Przykładem takiej postawy jest pewien bogaty młodzieniec, który sam chciał się usprawiedliwić (Łk 10:29), a także celnik, który „bił się w pierś swoją, mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu [... ] [i] poszedł usprawiedliwiony do domu swego" (Łk 18:13-14).
Podsumowując:Jeżeli nie narodzisz się na nowo, nie upamiętasz, nie nawrócisz to nie możesz wejść do Nieba, oraz przeżyjesz życie na ziemi które jest bez Bożego błogosławieństwa. Jeśli nie wejdziesz do Nieba to gdzie spędzisz wieczność?
Komentarze
Prześlij komentarz